5-10-2012 Dag 6 :
rustdag, op het programma staat boodschappen doen en in de late namiddag worden we opgehaald en gaan we op zoek naar de schildpadden die deze tijd hun eieren komen leggen op het strand….
Einde van een zeer gevulde rustdag. In de voormiddag ben ik met Boussourri, Peter en Rob boodschappen gaan doen en zoals uit de verhalen van de collega’s die de eerste dag gingen winkelen bleek is boodschappen doen hier een hele taak. Je wordt van hot naar haar gereden, hier melk daar brood ginder zeep…
In de namiddag worden we opgehaald en zijn we naar het uiterste Oosten van het eiland gereden, in de hoop de reuze waterschildpadden te zien die daar bij zonsondergang het strand op komen om hun eieren te leggen en dan weer vertrekken. Met Boussourri en een chauffeur als gids was het een leuke in interessante rit, met 3 in en 3 achterin de pick-up. Onderweg werd er regelmatig gestopt voor ‘plantjes kijken’ , zo zagen we de kruidnagel, vanille, koffie, lianen met gigantische peulvruchten en heerlijk geurende struiken waarvan de bloemen worden gebruikt voor de duurste parfums te maken. Tegen zonsondergang komen we toe in Itsamia, een dorp zoals ik het me voorstelde toen ik als klein kind aan de lippen van de missionarissen hing, die ons kwamen vertellen over ‘de arme landen’.
Een kleine gemeenschap, hutjes, een waterpomp in het midden van het dorp, iedereen leeft buiten. Aan de rand van het strand wachten we tot het volledig donker is , dan mogen we onder begeleiding het strand op en kunnen we zien hoe de schildpadden het strand op komen, een put graven en er zo’n 200 eieren in leggen, de put sluiten en weer richting zee kruipen.
Rond 9 u rijden we weer naar huis en mooie ervaring rijker.
6-10-12 dag 7 :
Zaterdag, voor ons de tweede dag van het weekend. Voor deze voormiddag staat er een ontmoeting met de gouverneur op het programma. Als ‘ambassadeurs’ van de damiaanactie doen we dit uiteraard, alhoewel geen van ons op dit soort formaliteiten zit te wachten. We worden verwacht in de woning van de gouverneur waar we in zijn prieel of wat er moet voor doorgaan mogen wachten, de regionale commissaris stelt ons eerst wat vragen over het project, met die info gaat hij naar de gouverneur. Daarna mogen we zonder fototoestel naar mr die ons op zijn terras ontvangt , een hand geeft en dat was dan het ontvangst. Daarna gaan we naar het bureau van de commissaris waar ook de lokale pers aanwezig is, ons even voorstellen, een dankwoordje een foto voor de krant en een interview met Peter, en we kunnen vertrekken.
Wat het ons wel opleverde was dat we mogen gaan internetten in de gebouwen van het ministerie van gezondheid. Dàt is uiteraard erg leuk want internet is hier niet evident.
In de namiddag gaan we dan ook naar hun gebouwen die op wandelafstand van ons verblijf liggen.
En zo is ons eerste weekend voorbij.
7-10-12 dag 8 :
Zondag, weer aan het werk. Het is erg warm. Van ons wordt verwacht dat we het terrein rond het nieuwe gebouw proper maken. Zwaar werk in deze hitte, er liggen net als overal op Mohéli bergen vuilnis, van blikjes, vuile pampers, infusen , injectienaalden gewoon over de muur gesmeten door de buren, de apotheek.
Na het werk maken we vanuit onze verblijfplaats een wandeling de bergen in. We lopen door een dorp langs een bijna uitgedroogde rivier. Het is hier opmerkelijk koeler. We zien onderweg een man die een stukje bos kaalkapt om er maar weer enkele bananenplanten te kunnen zetten. Als we na enige tijd afdalen worden we geroepen door twee jonge mannen die kokosnoten aan het kappen waren. We kregen er onmiddellijk enkele aangeboden.
8-10-12 dag 9 :
Vandaag worden de muren afgeschuurd en beginnen we met deze de witten.
Rob is er vandaag niet bij hij voelt zicht niet zo lekker.
9-10-12 dag 10 :
Vandaag wordt er chape gelegd, wie kan sleurt emmers chape aan , anderen witten de muren.
Na het werk gaan we naar het ministerie van gezondheid waar we zouden internetten. Toen we toekwamen was het gebouw verlaten, de deur stond wel open, we konden dus binnen maar het water kwam ons tegemoet. Later horen we dat er in de namiddag een vergadering was geweest, er was toen geen water, wellicht heeft er toen iemand aan een kraantje geprobeerd water te nemen en heeft dit kraantje laten openstaan, met als gevolg een plaatselijke overstroming toen het water weer begon te lopen. Geen internet dus.
10-10-12 dag 11 :
Vandaag een mooie maar aangrijpende dag.
De dag nam een vreemde start, rond 2 u werd ik wakker door gefriemel aan mijn hoofd, toen ik helemaal goed wakker werd wist ik dat het niet anders kon zijn dan een beest. Ik zocht wat het kon zijn maar vond niets. Ik ben wel zeker dat het geen kakkerlak kon zijn daarvoor was het gefriemel te hard, ons huisdier de rat, daar wou ik liever niet aan denken, dus ik hou maar in mijn hoofd dat het een schattige geko zal geweest zijn, daar kan ik mee leven. Later bleek het toch de rat te zijn geweest.
Op de werf wordt veel werk verzet, muren gewit en chape gelegd. Peter en ik werken door tot 16 u, de anderen stoppen om 14 u en doen boodschappen. Rond 16 u worden we aan het ziekenhuis opgewacht door Boussourri die ons mee zal nemen naar zijn lepra patiënten die hij opvolgt. Het wordt een aangrijpende tocht. Als we de hoofdweg verlaten, lijkt het of we 60 jaar terug gaan in de tijd en voelen we ons op missie.
Eerst een kort woordje over Boussourri. Boussourri woonde aanvankelijk op Anjouan, een eiland dat deel uitmaakt van de Comoren. Hij is verpleger en legde zich daar toe op lepra. Boussourri heeft ook 9 maanden opleiding gekregen in het Tropisch instituut in Antwerpen. In die tijd was er dus behoorlijk wat lepra op Anjouan maar op Mohéli leek er geen lepraprobleem te zijn, wat wel zeer vreemd was. Boussourri werd door Damiaanactie als lepraspecialist overgeplaatst naar Mohéli waar hij nu nog steeds actief is. Lepra was dus, zoals vermoed werd ook een probleem op Mohéli, zij het in mindere maten dan op Anjouan. Men vermoedt dat emigranten de ziekte overbrachten. Boussourri verricht waanzinnig veel en goed werk op Mohéli, maar het lijkt een strijd die moeilijk te winnen is. Boussourri wordt gelukkig door de mensen van Mohéli, zijn patiënten naar waarde geschat en dat mochten we vandaag dus gelukkig ook zien. Boussourri vertelde ons gisteren hoe lepra het grootste deel van zijn leven innam, hoe hij tussen de massa de besmette mensen kon detecteren, Hoe hij ook zelf ooit besmet geraakte, maar dat leek maar bijzaak.
We stappen met hem door de straten en steegjes van Fomboni die net achter de grote weg liggen en waar we ons van het ene op het andere moment in een andere wereld wanen. De komst van Mr. ‘Le docteur’ gaat als een lopend vuurtje rond en iedereen komt om zijn hulp vragen. We lopen samen met hem naar de hutten waar hij leprapatiënten in opvolging heeft. Van elke gedetecteerde patiënt is er een fiche waar de evolutie van de ziekte op beschreven is, en waar ook allen personen op vermeldt staan die deel uitmaken van de familie zodat hij bij elk 3 maandelijks bezoek kan opvolgen of er verdere besmettingen zijn. De eerste vrouw die we bezoeken is 47 jaar zie ik op haar fiche, ze lijkt wel 70. Ze is straatarm en weduwe. Haar medicijnen neemt ze gewillig terwijl Boussourri toekijkt. Of de rest van de strip even vlot zal ingenomen worden is nog maar de vraag. Veel leprossen doen dit niet zoals het hoort. Deze vrouw klaagt dat ze van de medicijnen maagpijn krijgt, doordat ze ze vaak op een lege maag moet innemen omdat ze geen geld heeft om eten te kopen. Er wordt haar door damiaanactie 1 kg rijst per dag gegeven tot ze genezen zal zijn, de rijst wordt haar met enkel kilo’s te gelijk gegeven. Mocht damiaanactie alles te gelijk geven zou heel de familie zich er tegoed aan doen en werd het doel niet bereikt.
We bezoeken nog een familie waar vader lepra heeft maar die is uit werken. De kinderen worden één voor één gecontroleerd
In de buurt merkt Boussourri tussen de kinderen een jongen met een vlek. Hij vraagt hem te tonen waar hij woont en we volgen de knaap naar enkel hutten waar blijkbaar enkele families samen wonen. Boussourri vraagt de jongen zijn t shirt uit te trekken … en jammer genoeg wordt Fabriss het 34 ste leprapatiëntje dat Boussourri vindt op Mohéli in 2012. Patiëntje 35 is het broertje van Fabriss.
11-10-12 dag 12 :
Al er dan al een minpunt moet zijn op dit bouwkamp is het toch wel het bezoek van ‘De Rat’, ook voorbije nacht heeft ze ‘dag’ komen zeggen. Ik probeer dit nu wel vrolijk neer te pennen, maar echt vrolijk word ik er niet van. Vandaag vraag ik aan Boussourri om gif te kopen.
Deze voormiddag gaan we nogmaals mee met Boussourri op field visit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten