15-10-12 dag 16 :

Afrika !!! het heeft zijn leuke, mooie, maar ook zijn frustrerende kanten…. Traagheid, de onmogelijkheid om afsrpaken te maken en die te laten nakomen, wellicht komt het door de hitte.

We geen naar de werf maar kunnen niet doorwerken, de plafonds zitten er nu nog steeds niet in en de schrijnwerker is er nog niet. We kunnen enkele kleine dingen afwerken maar het werk schiet niet op zoals wij het zouden willen. De aannemer verzekert ons dat het gebouw zal af zijn als we vertrekken. Alhoewel het er nù nog niet zo uitziet wil ik hem wel geloven. Ze hebben hun manier van werken en leven maar volgens mij komt het wel in orde.

We gaan dan maar weer naar huis, proberen het internet even en het werkt nog ook.

In de late namiddag gaan we terug met Boussouri op pad. In de loop van de week had hij leprapatiënte 36 gevonden, een meisje van 8. Zij had hem gevraagd ook eens naar haar vriendinnetje te komen kijken zij had ook een vlek. We rijden naar een plek vlakbij zee en ontmoeten daar het vriendinnetje, inderdaad wordt zij patiëntje 37.

We doen nog enkele hutten aan en bezoeken kinderen die reeds in behandeling zijn. Het is aandoenlijk hoe ze naar Boussouri toe komen, hoe ze zichzelf, hun vriendjes, zusjes en broers bekijken en aanwijzen waar ze vlekken hebben en die dan trots tonen aan Mr. Le Docteur. Boussouri geeft hen de nodige pillen vraagt hen op een vaderlijke manier of ze nog wel weten hoe en wanneer ze die pillen moeten nemen. ‘Elke dag 1 mr. Le docteur’.



 De moeders zitten ongeïnteresseerd in de pot rijst te roeren, ik vind dit zo vreemd.

In een plastic badje ligt een babytje van enkele weken oud, ze mort en zeurt een beetje en begint later te huilen, de moeder doet teken dat ik haar maar uit het badje moet nemen. Het kindje is nat tot onder de armpjes, al de liefde die ik haar probeer te geven helpt niet om haar te troosten. De moeder doet met gebaren teken dat ik haar kindje maar moet meenemen. Alleen Peter en ik merken het, de anderen zijn geïnteresseerd aan ’t kijken naar de taferelen die zich rond Boussouri afspelen. Ik vind het zo erg voor deze baby, wat een leven staat dit poppetje te wachten. Op deze plak bij zee langs de nu droge rivier zitten emigranten uit Anjouan samen te wonen. Ze hebben hun eiland verlaten in de hoop hier een betere toekomst te vinden, of hen dat zal lukken is nog maar de vraag. Volgens Boussouri is er één voordeel voor hen, hier op Mohéli is de kans voldoende eten te hebben groter dan in Anjouan.

Als we bij zonsondergang terug naar huis rijden zien we bij de moskee hoe de mannen zich voorbereiden voor het gebed. Met Boussouri achterin de Pick-up hebben we een interessant gesprek over zijn geloof en hoe hij dit beleeft. 5 maal daags wordt er gebeden maar enkele gebeden kunnen en mogen samengevoegd worden , maar min 3maal daags moet er gebeden worden. Boussouri maakt zijn informatie die hij ons geeft zo boeiend dat mijn interesse voor de (gematigde) islam  steeds meer gewekt wordt.

16-10-12 dag 17 :

Vannacht heeft het geregd, het was de eerste bui na onze verwelkomsbui de eerste dag. Mijn bed blijft droog. Ik denk er over hoe het nu bij Boussouri moet gaan. Ik heb gezien hoe het dak van zijn woning lek was net boven het bed waar zijn 3 dochters samen slapen. In de ochtend als ik net mijn bed heb opgeruimd komt de volgende plensbui, deze houdt mijn plekje niet droog.

Als Boussouri komt vertelt hij ons op de altijd even rustige manier hoe hij het regenseizoen met een bang hart tegemoet kijkt omdat hij zijn woning niet droog zal kunnen houden. De kinderen vinden het moeilijk om dan naar school te gaan, ze hebben geen regenjas en komen nat toe in de les. Mijn regenjas zal allicht voor één van hen een oplossing bieden, hij blijft alvast achter op Mohéli.

We vertrekken nieuwsgierig naar de werf, we hadden gevraagd 2 kamers klaar te maken zodat we vandaag eindelijk aan de binnen schilderwerken zouden kunnen beginnen.

De belofte is nagekomen daardoor zijn we blij verrast, 2 kamers zijn schilderklaar, probleem is dat er niemand van hen aanwezig is en dat er ook geen verf te vinden is. We wachten een halfuurtje en gaan dan maar onze boodschappen doen. De één is al iets meer gefrustreerd en ontgoocheld dan de andere maar we weten alle zes dat dit Afrika is en dat we daar toch niets aan kunnen veranderen. We vullen onze dag dan maar anders in. Enkele gaan wandelen andere lezen. Het is heet dus misschien nog niet zo slecht dat we niet hoeven te werken.