dag 4 en verder.

Dag 4 :

Vandaag vroeg uit de veren, we worden om 5u 30 opgehaald om naar de luchthaven te vertrekken en hopelijk vliegen we dan ook door naar Mohéli. De luchtvaartmaatschappij van Madagacar blijkt niet zo betrouwbaar te zijn. En ja hoor, als eerste, zelfs voor het luchthavenpersoneel , komen we toe op de luchthaven en  om 9 u vliegen we met een gepensioneerde Fokker 50 in 30 minuten naar Mohéli. Als de luchthaven van Moroni klein leek  dan is die van Mohéli amper een bushokje.

 

Er heerst een  chaotisch Afrikaanse drukte. Luc Comhaire , Younoussa en nog een Italiaanse arts reisden met ons mee . Er staan 3 pick-ups op ons te wachten die ons naar een hotelletje brengen waar we kunnen ontbijten. De eerste indrukken van het eiland zijn , erg Afrikaans, warm, nat (we kregen net een tropische regenbui), groen, ruimte… na Antannanarivo is dit voor mij zeer welgekomen. Als we net onderdak zijn komt het water met bakken uit de lucht gevallen om ook weer even snel op te houden en weer de zon te laten tevoorschijn komen. Geen wonder dus dat dit eiland mooi groen is.

Na een sober ontbijt worden we naar het hospitaal gereden waar we gastvrij ontvangen worden door de directeur en het personeel, met pittige hapjes en drankjes.

Na een welkomswoordje en een woordje van dank gaan we richting ‘bouwproject’ een gebouwtje dat achteraan in de tuin van het ziekenhuis komt te staan en waar tbc patiënten kunnen worden behandeld. De ruwbouw is klaar, het dak ligt er bijna op.

In het ziekenhuis word ik al snel aangesproken door Ayanaya,  zij is verpleegster op de longafdeling. In mijn album zet ik enkele foto’s van deze ‘longafdeling’ en het ziekenhuis , meer dan enkele  kamertjes is er niet. Aynaya is een jonge vrouw met een weelderige en mooie hoofddoek. Ze leert me onmiddellijk dat ‘hoe gaat het met jou’ ‘in haar taal ‘djédjé’ is en dat je ‘djéma’ moet antwoorden als het goed met je gaat. Ze betrekt ook dokter Marianne in het gesprek die vergezeld is van haar dochtertje. 

 

 Met het kleine meisje dat zeer bedreven is met de computer en naar mama’s zin een beetje te veel bezig is met FB, wisselen we toch onze gegevens uit. Dr. Marianne vertelt dat het meisje , toen ze hoorde dat er Belgen zouden komen, een beetje nerveus had gezegd ‘ik heb nog nooit Belgen gezien’ alsof ze verwachtte vreemde wezens te gaan ontmoeten. Toen haar moeder zei dat we er niet anders uitzagen dan Fransen, waar ze zich wel een voorstelling kon van maken, was het ok.

onze werkplek

 

Na de werkplek gingen we naar het huis dat voor ons werd uitgezocht. Het korte ritje dompelde me onder in Afrika, kleurrijke kleding, onafgewerkte woningen, huizen van beton maar ook veel van golfplaat, riet, leem…  baobabs, gigantische bomen, palmbomen, de Indische oceaan, maar ook… vuiligheid, afval overal….




 

Ons huis is best ok. Er zijn 4 slaapkamers een woonkamer en een keuken, of juister gezegd een plaats waar kan gekookt worden, van inrichting en materiaal is er niet veel te vinden. 4 slaapkamers we zijn met 6 er moeten dus kamers gedeeld worden. Rob en Louis zijn oom en neef en willen best samen op een kamer. Ik beslis geen kamer te delen en buiten te slapen.  Het huis is ommuurd en zodoende volledoende afsluitbaar, en heeft een behoorlijke overkapping langs de voorkant, dus dat wordt mijn slaapkamer. Ik heb  het nog maar net gezegd en daar stapt de eerste kakkerlak de woonkamer binnen.

We maken met Luc Comhaire, Boussourra en de kok nog wat afspraken over het werk , het verblijf en wie wat zal kopen, (er moeten nog 2 matrassen komen, keukengerei enz.) en gaan nadien in een locaal restaurantje wat eten, ’s avonds zal de kok voor ons koken.

Enkele van ons gaan met Boussourri boodschappen doen , ik wandel tot aan de zee. Het boodschappen doen bleek een avontuur op zich. De zee was mooi alleen jammer dat er geen strand is en zoveel vuiligheid ligt. Waarom deze mensen niets doen aan die afval begrijp ik echt niet, bij hoog water wordt het door de zee meegenomen, maar dan ?!

Na het eten dat Mash voor ons kookte en wat erg lekker was, installeer ik me al vlug onder mijn klamboe en slaap ook al erg vlug in.

Dag 5 : Ik sliep buiten en ontwaak al vroeg met de geluiden van Afrika. Oproep tot gebed, dierengeluiden, en mensen die leven met de zon…die hier vroeg opkomt.

Ik ruim mijn slaapplaats op terwijl de anderen nog rustig in bed liggen en maak een ontbijtje voor wanneer ze wakker worden.

Vandaag dus de eerste werkdag. Boussourri komt ons voor deze eerste dag halen met de pick-up , het is de bedoeling dat we later het stuk naar het ziekenhuis lopen.

Net als in de vorige bouw-avonturen worden we eerst met grote vragende ogen aangekeken en komen daarna de hemelsbrede glimlachen. Onze opdracht voor vandaag : bouwafval, steenafval, zand en zo meer wegruimen uit het gebouw. De plaatselijke bouwvakkers zijn met veel, enkele leggen de golfplaten op het dak, anderen zijn bezig met de raamuitsparingen mooi uit te plamuren, en anderen zijn bezig met nietsdoen. Er wordt gewerkt van 7 tot 14 u. Morgen vrijdag wordt er niet gewerkt dan is het de grote gebedsdag. We besluiten ons werkschema aan te passen en doen mee met het leefritme van de Moslims dus vrijdag wordt rustdag.

Na het werk wandelen Paul, Peter en ik nog naar zee, laat me liever oceaan schrijven dit natuurgeweld mag je maar beter met respect benoemen. We wandelen naar het vreemde schip dat Paul de dag voordien had zien liggen en wat op het strand geworpen leek. We maakten er ons eigen verhaal van dat het wel nog een gevolg van de tsunami zou zijn , er lagen ook heel wat bomen neer, er waren ook veel huizen in opbouw… in ons hoofd klopte het verhaal maar nadien bleek dat we helemaal fout waren. Van de tsunami heeft men hier gelukkig niet meer gemerkt dan een hoge golf. Het schip is door de eigenaar met opzet op het strand gelegd en er wordt nu aan gewerkt , het zou verlengd worden.

’s Avonds komt Luc Comhaire en Younoussa langs om afscheid de nemen, hij reist door om zijn werk voort te zetten op de andere eilanden.

Ook krijgen we vanavond ook nog minder aangenaam bezoek van een rat. Even twijfel ik over mijn buitenslapen maar het koele buitenslapen primeert en ik leg mijn matrasje weer onder het afdakje bij de bananenbomen.

Dag 6 : rustdag, op het programma staat boodschappen doen en in de late namiddag worden we opgehaald en gaan we op zoek naar de schildpadden die deze tijd hun eieren komen leggen op het strand.