Ik wil dit laatste hoofdstuk van mijn verhaal beginnen met een dankwoordje :

-  voor al mijn gulle sponsors die er mee voor gezorgd hebben  dat we dit project tot een goed einde gebracht hebben

-  voor zij die mij een maand in hun gezelschap geduld hebben : Peter, Louis, Piccolo (Rob) Paul en Annemie.

- voor alle Comorezen

- en voor BOUSSOURI in het bijzonder.

 

verder wil ik nogmaals verwijzen naar het blog van Peter http://decomoren.blogspot.be/



1 november



1 november reeds en ik zie dat ik meer dan een week achter sta met mijn blog. De ochtend van deze sombere vrije dag spendeer ik aan het aanvullen van dit verhaal. Een verhaal dat ondertussen geëindigd is,.. Of moet ik dit anders zeggen, 'we zijn weer thuis' maar het verhaal is nog steeds niet teneinde en zal dit ook nooit zijn. We verlieten Mohéli maar een stukje van ons bleef daar. We weten hoeveel werk er nog te doen is. We hebben een onverbreekbare band met Boussouri gesmeed. Hem en via hem zoveel meer armen zullen we blijven steunen.

Vanaf nu komen er op mijn blog enkel nog foto's gemaakt door mijn collega's en dan in het bijzonder door Peter, (ook in de vorige hoofdstukken van mijn blog zijn vele foto's al van hem, waarvoor dank)


Peter

Op 21 oktober heeft mijn fototoestelletje het begeven, zo'n ding moet je ook niet aan je voeten leggen in een bootje dat bonkt op de golven, ook al zit het dan in een plasticzak... dus eigen schuld dikke bult.


In 'ons verhaal' was ik dus nog in Nioumachoua, tijdens ons driedaags verlof, daar pik ik de draad weer op.

De tweede dag van ons verblijf zijn we op zoek gegaan naar walvissen. De boot kan 4 passagiers hebben maar we willen graag met 6 samen en daarom wordt er naar een tweede motor gezocht zodat we toch samen kunnen gaan. Zitplaatsjes zijn er slechts 3 dus de andere 3 moeten op de rand van de boot zitten, en krijgen heel wat klappen te verwerken als de boot over de oceaan gaat die door de strakke wind behoorlijk ruw is.





We varen naar een visgebied waar vissers met kleine bootjes vissen. Wij speuren het water af op zoek naar een plek waar vogels vliegen, dit zou aangeven dat er walvissen zitten, of 'een spuiter van een walvis' maar helaas we vinden er geen.


Na geruime tijd besluiten we om terug richting eiland te varen, de botten en spieren zijn nu wel genoeg geteisterd.

Op de terugweg varen we langs de onbewoonde eilanden voor de zuidkust van Mohéli.




einde fototoestel

Eén ervan diende vroeger net als Molokaï om de melaatsen naar te verbannen om daar dan te sterven,... we leggen even aan en vinden er nog de ruïne van een kleine moskee.


In de namiddag gaan we nog zwemmen en rusten we. De vakantie is een leuke onderbreking van ons verblijf in Fomboni maar we merken dat heel de groep na deze twee dagen terug wil naar het werk. Morgen is er nog een tocht gepland naar de leefplaats van de Livingstones (grote vleerhonden).



Deze tocht wordt vooral nat, de regen komt met bakken uit de lucht. We hebben de keuze ofwel wandelen we door ofwel rijden we achterin de pic-up in 2 u terug naar Fomboni. Nat worden we in allebei de opties, we kiezen voor de wandeling en hebben daar achteraf ook geen spijt van.
De Livingstones lijken ons heel wat kleiner dan dat we gedacht hadden, de tocht is glibberig en mooi. De bloedzuigers mochten wat minder belust zijn op ons bloed maar kom, iedereen moet eten.

Als we na de tocht weer aan de auto's komen regent het niet meer. Enkele kopen nog Ylang Ylang extract en we rijden opnieuw naar Laka Lodge waar we vlug even douchen en dan gaan we weer opweg naar huis. (Fomboni).


Boussouri en zijn zoon waren mee op zoek gegaan naar de Livingstones, en ook Amdhi onze chauffeur want eilandbewoners zijnde hadden zij deze dieren ook nog nooit gezien.

Siske in Laka Lodge

Op de terugweg van Laka lodge naar huis vertellen mijn reisgenoten dat ook in de Lodge, waar ik zo genoten had van het veilige ratloos gevoel, toch ook Siskes woonden en wel heel nabij, in de hutten. Ze hadden met z'n allen besloten het me niet eerder dan na het vertrek te vertellen, waarvoor ik heeeel blij ben.







Boussouri verzekert ons dat er tijdens onze afwezigheid goed is doorgewerkt en dat blijkt de dag nadien ook wel zo te zijn.

Dinsdag 23 oktober.

We staan toch wel versteld van het werk dat er gedaan is tijdens onze 3 dagen afwezigheid. Toch blijven we ons een beetje zorgen maken over de afwerking van het pand en of het zal klaar zijn tegen morgen want morgen is het de grote inhuldiging. Gisterenavond  kregen we immers onze persoonlijke uitnodiging.

 

 

En dan is het zover woensdag 24 oktober het gebouw wordt ingehuldigd en opnieuw zijn we verrast.

Boussouri krijgt een spontaan applaus van al diegene die hier zoveel hoger staan op de ladder dan hijzelf. Toch een mooi teken van respect voor hem. Voor ons is hij sowieso de meest belangrijke man in dit verhaal.

BOUSSOURI , de meest gewaardeerde man in dit verhaal. BEDANKT Boussouri !



's Avonds komt Boussouri nog langs, we voelen allemaal dat afscheidnemen dichterbij komt en dat het niet eenvoudig zal zijn. Boussouri vertelt over zijn werk, over het land, over zijn visie die zou juist, zou eerlijk, zo goed lijkt...

In 1996 heeft damiaanactie een campagnefilm gemaakt op de Comoren waarin Boussouri als jonge verpleger te zien is. Hij vraagt ons of we de film hebben en ja ik heb hem op computer mee. Hij kijkt hem nog eens helemaal uit en zijn zoon kijk over zijn schouder mee. 't Zou mooi zijn als hij de opvolger zou worden van zijn vader maar het ziet er niet naar uit. Antoine lijkt in een andere wereld te leven, hij verdiept zich in zijn geloof, daar waar Boussouri ook diep gelovig is maar meer gematigd. Misschien ligt de toekomst bij zijn drie dochters, open meisjes die er van dromen dokter te worden. Laat ons hopen dat het lukt, dat er ooit geld genoeg zal zijn om te studeren.

 

donderdag 25 oktober

de terugreis begint vandaag. We weten al van gisteren dat het vliegtuig dat ons zal overvliegen naar Grande Comore niet zal vliegen het staat al enige dagen aan de grond met panne. Toch worden we al vroeg naar het vliegveldje gebracht in de hoop dat er een oplossing wordt gevonden.

 

Er komt een vliegtuig , er komt er geen, er komt er toch één... tegen de middag komt er inderdaad één. Het is een klein toestel voor 31 personen het zal 2 maal de oversteek maken, wij mogen mee met de eerste vlucht. Dag Boussouri, dag Antoine, dag Amdhi... dag Mohéli. Amdhi bracht ons deze morgen elk nog een zakje ongebrande koffie als dank, en van Boussouri kregen we vanille...ze hadden dit echt niet moeten doen, het zijn wij die moeten danken, maar we zijn er erg blij mee.

Op Grande Comore worden we opgewacht door dr. Yannoussa. Alle benzinepompen staan sinds gisteren droog op dit eiland maar Yannoussa had nog een voorraadje diesel om ons op te halen. Sommige namen openen alle of toch vele deuren.

Deze voormiddag tijdens het wachten op de luchthaven had ik het al gevoeld, ik word ziek... en net op tijd komen we toe in ons hotel  'Jardin de la paix' waar we in het begin van onze reis ook al een nacht verbleven. Een bed, een wc en antibiotica meer heb ik vandaag niet nodig.

Mijn reisgenoten, zijn bezorgd om mij en geven me alle goede raad die ik kan gebruiken, en dat doet deugd. Ik slaap de rest van de dag en nacht.

 

 

Vrijdag 28 oktober

 

Vandaag is het offerfeest voor de Moslims. In de voormiddag viert ook Yannoussa dit feest in familiekring, in de namiddag komt hij ons ophalen voor een stadsbezoek. Hij toont ons de oude binnenstad die gelijkenissen veroont met Stone Town op Zanzibar.

 

Hij brengt ons bij de ruïne van de woning van de laatste Sultan van de Comoren. Hij vertelt ons hoe deze man aan de Fransen vroeg hem te helpen tegen de inval van de Engelsen, hoe ze dit ook deden en hem daarna verdreven.

Yannoussa toont ons ook de heuvel waar ook hier de melaatsen naar verbannen werden, en de rotsen waarvan de vrouwen zich in zee stortten in de tijd van de slavernij.

Het is een heel boeiende namiddag.

 

zaterdag 29 oktober

 

Deze voormiddag staat er nog een kort bezoek aan het hospitaal op het programma, waar we kunnen zien hoe er wordt gewekt. Ik sta versteld over de correcte opvolging van de , hier in deze stad vooral tbc patiënten. Ook het ziekenhuis is best in orde en netjes. Yannoussa vertelt ons hoe een groot deel van zijn taak er in bestaat voldoende geld te vinden om alles draaiende te houden en controles uit te voeren. Slechts 10 maximum 20 % van het hospitaal en zijn werking wordt gefinancierd door de staat al de rest komt van buitelandse organisaties, waarin Damiaanactie een klein radartje is. We lopen nog even over de markt en daarna wordt ons een snelle lunch aangeboden door Yannoussa met de nodige dankwoordjes maar ook met een uiteenzetting van hoe hij denk hoe de eilanden uit hun miserie kunnen komen. Het is nog een lange weg en zal nog generaties duren. Alle hoop zit in de opleiding die gegeven moet worden, waaruit dan ook de mensen zullen leren dat ze met veel te veel zijn en dat er iets aan het aantal kinderen zal moeten gedaan worden. Yannoussa geeft ons ook zijn mening over de economie en de politiek in Europa. We zitten hier heel duidelijk met een zeer verstandig en boeiende man aan de tafel, maar onze vlucht wacht en we worden naar de luchthaven gebracht.

 

We vliegen naar Antanarivo de hoofdstad van Madagascar maar niet zonder een 'bijzonder' tussenlanding te maken op Mahajanga in Madagascar.

Een kleine luchthaven waar ons gevraagd wordt uit te stappen. We krijgen een visum voor 24 u, onze bagage moeten we ophalen, niet aan een lopende band, daarvoor is de luchthaven te klein. We halen de bagage van een soort stootkar. De bagage dient geopend en nagekeken, we checken uit. verlaten de luchthaven, gaan 10 m verder hetzelfde gebouw weer binnen, checken in, onze bagage wordt op dezelfde stootkar gelegd, naar het zelfde vliegtuig gebracht, we worden aangemaand ons te haasten want het vliegtuig wacht, hetzelfde vliegtuig waarmee we net geland zijn... we hebben zeer berbaasd gekeken, ons de vraag gesteld of dit soms een opname was voor een verborgen cameraprogramma... maar nee hoor dit is gewoon Afrika.

We vliegen naar Antanarivo, wachten 5 u (zoals gepland) op onze vlucht naar Parijs. Van Peter krijg ik een inslaappilletje wat we rond 1u30 na onze vliegtuigmaaltijd innemen. Als ik wakker wordt hebben we nog 3 u te vliegen ik voel me fit en weet wel zeker dat ik nooit nog lange vluchten maak zonder inslaappilletje.

In Parijs nemen we de TGV en met ene kwartier vertraging komen we om 14u40 toe in Brussel waar alle mensen waar ik van hou op mij staan te wachten. Het is een zeer blij weerzien. Toch wel erg leuk dat ze er ALTIJD zijn.

 

.

18-10-2012
de damiaanvlinder krijgt een tweede laag in dieprood.

Er wordt onderhandeld met aannemer en werklieden en we proberen hen duidelijk te maken  dat de onlogische manier van werken te gek voor woorden is , maar we zijn nog steeds in Afrika en hier is dit allemaal wel aanvaardbaar. 
Men schildert voor het plamuren, met zet een ruwbouw werkt de venster- en deuruitsparingen mooi af die dan de dag later weer in de vernieling worden geklopt omdat de deur moet worden geplaats.
Men zet schakelaars voor het licht, achter de deur , zodat je eerst een kamer moet binnen gaan , de deur moet sluiten en dan pas het licht kan aandoen, met laat douchedeuren opendraaien in de richting van de gang waardoor je niet meer in de douche kan enz enz enz. 
Gelukkig worden deuren en lichtschakelaars aangepast

19-10-2012
Bij elk bouwkamp horen ook enkele dagen vakantie en die zijn vandaag voor ons gestart. Om 8 u zouden we opgehaald worden om naar Niomachua gebracht te worden. Daar zullen we 3 nachten logeren in Laka Lodge. Een lodge die eigendom is van een in Tsjechië wonende Belg.
8u wordt 9u en u en dan vertrekken we met Bousssouri en Amdhi naar de zuidkant van het eiland. Hobbelend doen we 2u over 33 km. De zuidkant is netter, properder, en zo mogelijk nog warmer dan de noordkant.
We krijgen elk een bungalowtje toegewezen met uitzicht op de oceaan. De accommodatie is netjes maar  geen grote luxe , de ligging en het uitzicht des te meer.

We krijgen en lunch die goed is maar onze Mash in Fomboni maakt ‘met minder meer’. Wat na de 3 weken verblijf op Mohéli duidelijk is is dat de voeding eenzijdig is en dan mogen wij zeker niet klagen want we eten veel beter dan de doorsnee Mohélien, daar ben ik van overtuigd. Er zijn weinig groenten, en nog minder fruit. Bananen zijn er voldoende maar daar blijft het zowat bij.
Na de lunch nemen Boussouri en Amdhi afscheid en nemen wij een duik in het warme water van de Indische oceaan, wat gelukkig hier heel wat zuiverder is dan aan de noordkant waar we wonen, daar is zwemmen onmogelijk, het strand wordt daar als stortplaats gebruikt. 
Ik geniet voor 200 % van mijn ‘eigen kamertje’ wat ik in Fomboni niet heb, daar leg ik immers elke avond mijn matrasje buiten, en meer nog dan van dat eigen kamertje geniet ik van het even alleen zijn. Laat wel duidelijk zijn dat de groep erg goed meevalt en het allemaal leuke mensen zijn, maar eenzaat dat ik ben geniet ik toch ook van eindelijk even alleen te kunnen zijn.
Elektriciteit is er niet, die zou er rond 17 u zijn, dat blijkt ook zo te zijn, maar het gaat met ups-and-downs, een zaklamp is onmisbaar, want het is hier wel erg erg erg donker als het licht weer eens uitvalt. Energieverslinders dat wij westerlingen zijn, zitten we al vlug zonder opgeladen batterijen voor fototoestel, computer, gsm enz enz enz….
Ik slaap heerlijk in het bed, met de golfslag van de zee die wel zeer nabij is op de achtergrond en zonder angst voor de rat…ZALIG !

20-10-2012
We maken een wandeling naar een nabij gelegen dorp, door Niachouwai, zoeken de baobab die majestueus zou zijn volgens het internet, (hij valt ons wat tegen), wandelen naar de mangroven, zien de maki's, 

mangroven

We komen zowat oververhit terug in de lodge, eten wat ,… sommigen kiezen eerst een siesta te doen, Peter en ik zoeken koraal en gaan op zoek naar Nemo. 

15-10-12 dag 16 :

Afrika !!! het heeft zijn leuke, mooie, maar ook zijn frustrerende kanten…. Traagheid, de onmogelijkheid om afsrpaken te maken en die te laten nakomen, wellicht komt het door de hitte.

We geen naar de werf maar kunnen niet doorwerken, de plafonds zitten er nu nog steeds niet in en de schrijnwerker is er nog niet. We kunnen enkele kleine dingen afwerken maar het werk schiet niet op zoals wij het zouden willen. De aannemer verzekert ons dat het gebouw zal af zijn als we vertrekken. Alhoewel het er nù nog niet zo uitziet wil ik hem wel geloven. Ze hebben hun manier van werken en leven maar volgens mij komt het wel in orde.

We gaan dan maar weer naar huis, proberen het internet even en het werkt nog ook.

In de late namiddag gaan we terug met Boussouri op pad. In de loop van de week had hij leprapatiënte 36 gevonden, een meisje van 8. Zij had hem gevraagd ook eens naar haar vriendinnetje te komen kijken zij had ook een vlek. We rijden naar een plek vlakbij zee en ontmoeten daar het vriendinnetje, inderdaad wordt zij patiëntje 37.

We doen nog enkele hutten aan en bezoeken kinderen die reeds in behandeling zijn. Het is aandoenlijk hoe ze naar Boussouri toe komen, hoe ze zichzelf, hun vriendjes, zusjes en broers bekijken en aanwijzen waar ze vlekken hebben en die dan trots tonen aan Mr. Le Docteur. Boussouri geeft hen de nodige pillen vraagt hen op een vaderlijke manier of ze nog wel weten hoe en wanneer ze die pillen moeten nemen. ‘Elke dag 1 mr. Le docteur’.



 De moeders zitten ongeïnteresseerd in de pot rijst te roeren, ik vind dit zo vreemd.

In een plastic badje ligt een babytje van enkele weken oud, ze mort en zeurt een beetje en begint later te huilen, de moeder doet teken dat ik haar maar uit het badje moet nemen. Het kindje is nat tot onder de armpjes, al de liefde die ik haar probeer te geven helpt niet om haar te troosten. De moeder doet met gebaren teken dat ik haar kindje maar moet meenemen. Alleen Peter en ik merken het, de anderen zijn geïnteresseerd aan ’t kijken naar de taferelen die zich rond Boussouri afspelen. Ik vind het zo erg voor deze baby, wat een leven staat dit poppetje te wachten. Op deze plak bij zee langs de nu droge rivier zitten emigranten uit Anjouan samen te wonen. Ze hebben hun eiland verlaten in de hoop hier een betere toekomst te vinden, of hen dat zal lukken is nog maar de vraag. Volgens Boussouri is er één voordeel voor hen, hier op Mohéli is de kans voldoende eten te hebben groter dan in Anjouan.

Als we bij zonsondergang terug naar huis rijden zien we bij de moskee hoe de mannen zich voorbereiden voor het gebed. Met Boussouri achterin de Pick-up hebben we een interessant gesprek over zijn geloof en hoe hij dit beleeft. 5 maal daags wordt er gebeden maar enkele gebeden kunnen en mogen samengevoegd worden , maar min 3maal daags moet er gebeden worden. Boussouri maakt zijn informatie die hij ons geeft zo boeiend dat mijn interesse voor de (gematigde) islam  steeds meer gewekt wordt.

16-10-12 dag 17 :

Vannacht heeft het geregd, het was de eerste bui na onze verwelkomsbui de eerste dag. Mijn bed blijft droog. Ik denk er over hoe het nu bij Boussouri moet gaan. Ik heb gezien hoe het dak van zijn woning lek was net boven het bed waar zijn 3 dochters samen slapen. In de ochtend als ik net mijn bed heb opgeruimd komt de volgende plensbui, deze houdt mijn plekje niet droog.

Als Boussouri komt vertelt hij ons op de altijd even rustige manier hoe hij het regenseizoen met een bang hart tegemoet kijkt omdat hij zijn woning niet droog zal kunnen houden. De kinderen vinden het moeilijk om dan naar school te gaan, ze hebben geen regenjas en komen nat toe in de les. Mijn regenjas zal allicht voor één van hen een oplossing bieden, hij blijft alvast achter op Mohéli.

We vertrekken nieuwsgierig naar de werf, we hadden gevraagd 2 kamers klaar te maken zodat we vandaag eindelijk aan de binnen schilderwerken zouden kunnen beginnen.

De belofte is nagekomen daardoor zijn we blij verrast, 2 kamers zijn schilderklaar, probleem is dat er niemand van hen aanwezig is en dat er ook geen verf te vinden is. We wachten een halfuurtje en gaan dan maar onze boodschappen doen. De één is al iets meer gefrustreerd en ontgoocheld dan de andere maar we weten alle zes dat dit Afrika is en dat we daar toch niets aan kunnen veranderen. We vullen onze dag dan maar anders in. Enkele gaan wandelen andere lezen. Het is heet dus misschien nog niet zo slecht dat we niet hoeven te werken.

14-10-12 dag 15 :

Vannacht weer bezoek gekregen van Siske, maar ze eet verdorie niet van het vergif.

Vandaag het gebouw geschilderd, de timmerman is weer begonnen ook de elektriciteit wordt gelegd. 

Twee dagen geleden zijn we ’s avonds op bezoek geweest bij Boussouri die hier om de hoek woont, we ontdekten dit bij toeval omdat we daar eerder zijn motor zagen staan. De omstandigheden waarin hij leeft zijn niet zo fraai , de woning heeft oa nog geen waterdicht dak, daar is voorlopig geen geld voor. Boussouri heeft 5 schoolgaande kinderen wat behoorlijk wat geld kost. 
Peter zou vanavond gaan basketten met Antoine, de zoon van Boussouri. Paul, Louis en ik gaan kijken… we zouden niet in Afrika zijn mocht er een wedstrijd gespeeld kunnen worden, maar we zijn dus wél in Africa en er is dus niet gespeeld. Er was geen bal,… Er is maar 1 bal, de man die de bal heeft is niet te vinden, … lijkt dit verhaal niet erg op het verf verhaal van gisteren, waar de man die de sleutel had niet te vinden was…

Ps : siske de rat (nr 1) is niet meer, na een heftige strijd in de keuken, met Louis, Piccolo en Paul liet zij het leven. Als herdenkint een kort

Ode aan  ons ratje

Ratje ratje , kleine patatje

De blauw rijst die lustte je niet,

een stok, een koekepan een colafles

Louis, piccolo en paul

Die strijd heb je verloren

Met je pootjes in de lucht

Vloog je over de schutting

Rust in vrede

Kleine schatje

11-10-12 dag 12 :

Al er dan al een minpunt moet zijn op dit bouwkamp is het toch wel het bezoek van ‘De Rat’, ook voorbije nacht heeft ze ‘dag’ komen zeggen. Ik probeer dit nu wel vrolijk neer te pennen, maar echt vrolijk word ik er niet van. Vandaag vraag ik aan Boussourri om gif te kopen.

Deze voormiddag gaan we nogmaals mee met Boussourri op field visit, nu naar de westkant van het eiland. Hier hetzelfde tafereel als gisteren, mensen die om de hulp van Boussouri komen vragen. We ontmoeten hier de eerste leprapatiënt met verminkingen, het gevolg van het niet correct volgen van de behandeling de ziekte misschien te laat werd opgemerkt of misschien werd de behandeling. Heel jammer dat de patiënten de ernst van de ziekte en het belang van de correcte behandeling niet kunnen of willen begrijpen. Boussouri blijft er kalm bij.

Het is voor patiënten als deze man dat wij het damiaangebouw neerpoten. Deze mensen moeten gehospitaliseerd worden zodat ze van nabij opgevolgd kunnen worden.

 

 

12-10-12 dag 13 :

 

Vandaag is het vrijdag-rustdag, naast boodschappen doen en proberen internetten, wat eerst weer niet lukte daarna moeizaam wel, staat er niets op het programma. Dus tijd om wat rand-weetjes te plaatsen.

De Comoren bestaan uit 4 eilanden die in de Indische Oceaan liggen tussen de oostkust van Afrika en Madegascar , het hoofdeiland Grande Comore, Mohéli, Anjouan, Mayotte.

Er is een spreekwoord dat zegt dat de inwoners ven Grande Comore een grote mond hebben en veel praten, die van Mayotte dansen, die van Anjouan werken, die van Mohéli slapen.

1 euro is 500 KMF

De zon komt op om 5u15 en gaat onder om 17u30 Dit gaat zeer snel.

Temperatuur is rond 37 °

Het regenseizoen begint eind oktober.

Bij zonsondergang zijn de muggen daar voor 2 u dan verdwijnen ze weer. Bescherming tegen malaria is nodig,

Hoogste punt van het eiland 753 m, regenwoud.

Planten : kruidnagel, ylang ylang (bloem waaruit extract voor parfums uit gedistilleerd wordt) vanille, baobabs, bananen, allerhande palmen ook met kokosnoten, broodboom, jackfruits,

kruidnagel

jackfruit

ylang ylang

Mohéliens zijn hoofdzakelijk (zeer gematigde) moslims.

Wat we hier niet zien en wel verwacht hadden te zien : honden, paarden, eetstalletjes, spinnen

De rat, welke zich deze nacht bij mijn weten niet gemeld heeft, kreeg de naam Siske.

Siske moet nu snel de blauwe korrels komen opeten.

Rob is herdoopt en noemt nu met zijn goedvinden Piccolo.

Piccolo heeft enkele dagen op non-actief gestaan met een vreemde en zeer pijnlijke ontsteking aan handen en voeten, het gaat nu weer beter met hem. Dit dankzij een goede medicijnenkuur van Boussouri.

Woningen : leem, palmbladeren, golfplaten, betonblokken.

Eten : rijst, vis, manjok en manjokbladeren als groenten

13-10-12 dag 14 :

Gezien we donderdag met Boussouri op pad gingen en gisteren vrijdag-rustdag was, beslissen we vandaag terug naar de werf te gaan. Dit hadden de bouwvakkers niet verwacht. We zouden beginnen met verven maar daar hadden zij geen rekening mee gehouden. De verf zou gekocht zijn, staat ergens opgeslagen, de persoon die de sleutel van de deur heeft is met de boot naar Anjouan…. Dit is Mohéli !!!!

De schrijnwerker komt toe, hij was de voorbije dagen ziek en dus niet actief, de chappers liggen op hun hopen zand want er is geen water, later blijkt dat ze aan de foute kraan hadden gedraaid, de loodgieter is bezig kapt een gat in de nieuwe muur, de elektricien zou morgen komen… Dit is Mohéli!!! We maken ons wat zorgen en vrezen dat het gebouw niet klaar geraakt tegen dat we vertrekken en dit is uiteraard wel de bedoeling. We laten de aannemer oproepen, die hebben we enkel de eerste dag op de werf gezien. Volgens hem maken we ons zorgen om niets het gebouw zal klaar zijn.

We hangen wat rond en voelen ons hier absoluut niet gelukkig mee. Om 12 u hadden we afspraak met Boussouri, hij zou ons in het laboratorium laten zien hoe de leprabacterie woekert in het lichaam van Fabriss, de jongen die we enkele dagen geleden ontmoet hebben. Vandaag zond Boussouri slachtoffertje 36, een meisje van 8. Boussouri toont ons ook zijn piepklein bureautje van waaruit hij werkt. Als het nieuwe gebouw klaar is zal hij een ruimere werkplek hebben.

Boussouri bezoekt zijn patiënten

er wordt gewerkt

internet is hier een ramp.... foto's opladen lijkt niet te lukken die komen later dus

5-10-2012 Dag 6 :

rustdag, op het programma staat boodschappen doen en in de late namiddag worden we opgehaald en gaan we op zoek naar de schildpadden die deze tijd hun eieren komen leggen op het strand….

Einde van een zeer gevulde rustdag. In de voormiddag ben ik met Boussourri, Peter en Rob boodschappen gaan doen en zoals uit de verhalen van de collega’s die de eerste dag gingen winkelen bleek is boodschappen doen hier een hele taak. Je wordt van hot naar haar gereden, hier melk daar brood ginder zeep…

In de namiddag worden we opgehaald en zijn we naar het uiterste Oosten van het eiland gereden, in de hoop de reuze waterschildpadden te zien die daar bij zonsondergang het strand op komen om hun eieren te leggen en dan weer vertrekken. Met Boussourri en een chauffeur als gids was het een leuke in interessante rit, met 3 in en 3 achterin de pick-up. Onderweg werd er regelmatig gestopt voor ‘plantjes kijken’ , zo zagen we de kruidnagel, vanille, koffie, lianen met gigantische peulvruchten en heerlijk geurende struiken waarvan de bloemen worden gebruikt voor de duurste parfums te maken. Tegen zonsondergang komen we toe in Itsamia, een dorp zoals ik het me voorstelde toen ik als klein kind aan de lippen van de missionarissen hing, die ons kwamen vertellen over ‘de arme landen’.

Een kleine gemeenschap, hutjes, een waterpomp in het midden van het dorp, iedereen leeft buiten. Aan de rand van het strand wachten we tot het volledig donker is , dan mogen we onder begeleiding het strand op en kunnen we zien hoe de schildpadden het strand op komen, een put graven en er zo’n 200 eieren in leggen, de put sluiten en weer richting zee kruipen.

Rond 9 u rijden we weer naar huis en mooie ervaring rijker.

6-10-12 dag 7 :

Zaterdag, voor ons de tweede dag van het weekend. Voor deze voormiddag staat er een ontmoeting met de gouverneur op het programma. Als ‘ambassadeurs’ van de damiaanactie doen we dit uiteraard, alhoewel geen van ons op dit soort formaliteiten zit te wachten. We worden verwacht in de woning van de gouverneur waar we in zijn prieel of wat er moet voor doorgaan mogen wachten, de regionale commissaris stelt ons eerst wat vragen over het project, met die info gaat hij naar de gouverneur. Daarna mogen we zonder fototoestel naar mr die ons op zijn terras ontvangt , een hand geeft en dat was dan het ontvangst. Daarna gaan we naar het bureau van de commissaris waar ook de lokale pers aanwezig is, ons even voorstellen, een dankwoordje een foto voor de krant en een interview met Peter, en we kunnen vertrekken.

Wat het ons wel opleverde was dat we mogen gaan internetten in de gebouwen van het ministerie van gezondheid. Dàt is uiteraard erg leuk want  internet is hier niet evident.

In de namiddag gaan we dan ook  naar hun gebouwen die op wandelafstand van ons verblijf liggen.

En zo is ons eerste weekend voorbij.

7-10-12 dag 8 :

Zondag, weer aan het werk. Het is erg warm. Van ons wordt verwacht dat we het terrein rond het nieuwe gebouw proper maken. Zwaar werk in deze hitte, er liggen net als overal op Mohéli bergen vuilnis, van blikjes, vuile pampers, infusen , injectienaalden gewoon over de muur gesmeten door de buren, de apotheek.

Na het werk maken we vanuit onze verblijfplaats een wandeling de bergen in. We lopen door een dorp langs een bijna uitgedroogde rivier. Het is hier opmerkelijk koeler. We zien onderweg een man die een stukje bos kaalkapt om er maar weer enkele bananenplanten te kunnen zetten. Als we na enige tijd afdalen worden we geroepen door twee jonge mannen die kokosnoten aan het kappen waren. We kregen er onmiddellijk enkele aangeboden.

8-10-12 dag 9 :

Vandaag worden de muren afgeschuurd en beginnen we met deze de witten.

Rob is er vandaag niet bij hij voelt zicht niet zo lekker.

9-10-12 dag 10 :

Vandaag wordt er chape gelegd, wie kan sleurt emmers chape aan , anderen witten de muren.

Na het werk gaan we naar het ministerie van gezondheid waar we zouden internetten. Toen we toekwamen was het gebouw verlaten, de deur stond wel open, we konden dus binnen maar het water kwam ons tegemoet. Later horen we dat er in de namiddag een vergadering was geweest, er was toen geen water, wellicht heeft er toen iemand aan een kraantje geprobeerd water te nemen en heeft dit kraantje laten openstaan, met als gevolg een plaatselijke overstroming toen het water weer begon te lopen. Geen internet dus.

10-10-12 dag 11 :

Vandaag een mooie maar aangrijpende dag.

De dag nam een vreemde start, rond 2 u werd ik wakker door gefriemel aan mijn hoofd, toen ik helemaal goed wakker werd wist ik dat het niet anders kon zijn dan een beest. Ik zocht wat het kon zijn maar vond niets. Ik ben wel zeker dat het geen kakkerlak kon zijn daarvoor was het gefriemel te hard, ons huisdier de rat, daar wou ik liever niet aan denken, dus ik hou maar in mijn hoofd dat het een schattige geko zal geweest zijn, daar kan ik mee leven. Later bleek het toch de rat te zijn geweest.

Op de werf wordt veel werk verzet, muren gewit en chape gelegd. Peter en ik werken door tot 16 u, de anderen stoppen om 14 u en doen boodschappen. Rond 16 u worden we aan het ziekenhuis opgewacht door Boussourri die ons mee zal nemen naar zijn lepra patiënten die hij opvolgt. Het wordt een aangrijpende tocht. Als we de hoofdweg verlaten, lijkt het of we 60 jaar terug gaan in de tijd en voelen we ons op missie.

Eerst een kort woordje over Boussourri. Boussourri woonde aanvankelijk op Anjouan, een eiland dat deel uitmaakt van de Comoren. Hij is verpleger en legde zich daar toe op lepra. Boussourri heeft ook 9 maanden opleiding gekregen in het Tropisch instituut in Antwerpen. In die tijd was er dus behoorlijk wat  lepra op Anjouan maar op Mohéli leek er geen lepraprobleem te zijn, wat wel zeer vreemd was. Boussourri werd door Damiaanactie als lepraspecialist overgeplaatst naar Mohéli waar hij nu nog steeds actief is. Lepra was dus, zoals vermoed werd ook een probleem op Mohéli, zij het in mindere maten dan op Anjouan. Men vermoedt dat emigranten de ziekte overbrachten. Boussourri verricht waanzinnig veel en goed werk op Mohéli, maar het lijkt een strijd die moeilijk te winnen is. Boussourri wordt gelukkig door de mensen van Mohéli, zijn patiënten naar waarde geschat en dat mochten we vandaag dus gelukkig ook zien. Boussourri vertelde ons gisteren hoe lepra het grootste deel van zijn leven innam, hoe hij tussen de massa de besmette mensen kon detecteren, Hoe hij ook zelf ooit besmet geraakte, maar dat leek maar bijzaak.

We stappen met hem door de straten en steegjes van Fomboni die net achter de grote weg liggen en waar we ons van het ene op het andere moment in een andere wereld wanen. De komst van Mr. ‘Le docteur’ gaat als een lopend vuurtje rond en iedereen komt om zijn hulp vragen. We lopen samen met hem naar de hutten waar hij leprapatiënten in opvolging heeft. Van elke gedetecteerde patiënt is er een fiche waar de evolutie van de ziekte op beschreven is, en waar ook allen personen op vermeldt staan die deel uitmaken van de familie zodat hij bij elk 3 maandelijks bezoek kan opvolgen of er verdere besmettingen zijn. De eerste vrouw die we bezoeken is 47 jaar zie ik op haar fiche, ze lijkt wel 70. Ze is straatarm en weduwe. Haar medicijnen neemt ze gewillig terwijl Boussourri toekijkt. Of de rest van de strip even vlot zal ingenomen worden is nog maar de vraag. Veel leprossen doen dit niet zoals het hoort. Deze vrouw klaagt dat ze van de medicijnen maagpijn krijgt, doordat ze ze vaak op een lege maag moet innemen omdat ze geen geld heeft om eten te kopen. Er wordt haar door damiaanactie 1 kg rijst per dag gegeven tot ze genezen zal zijn, de rijst wordt haar met enkel kilo’s te gelijk gegeven. Mocht damiaanactie alles te gelijk geven zou heel de familie zich er tegoed aan doen en werd het doel niet bereikt.

We bezoeken nog een familie waar vader lepra heeft maar die is uit werken. De kinderen worden één voor één gecontroleerd

In de buurt merkt Boussourri tussen de kinderen een jongen met een vlek. Hij vraagt hem te tonen waar hij woont en we volgen de knaap naar enkel hutten waar blijkbaar enkele families samen wonen. Boussourri vraagt de jongen zijn t shirt uit te trekken … en jammer genoeg wordt Fabriss het 34 ste leprapatiëntje dat Boussourri vindt op Mohéli in 2012. Patiëntje 35 is het broertje van Fabriss.

 

11-10-12 dag 12 :

Al er dan al een minpunt moet zijn op dit bouwkamp is het toch wel het bezoek van ‘De Rat’, ook voorbije nacht heeft ze ‘dag’ komen zeggen. Ik probeer dit nu wel vrolijk neer te pennen, maar echt vrolijk word ik er niet van. Vandaag vraag ik aan Boussourri om gif te kopen.

Deze voormiddag gaan we nogmaals mee met Boussourri op field visit.